Het kan zijn dat u mij gemist heeft, in deze krant; of althans, ik heb even een column overgeslagen. Of u mijn column gemist hebt laat ik volledig aan u over.
Je zou kunnen zeggen dat het begon met de magische woorden van enkele maanden geleden in mijn laatste column, waarin ik vertelde dat ik alles wel eens had meegemaakt in de voorbereiding van de vakantie: inpakstress, kinderen die wel of niet meer meegaan, commentaar op mijn vrouw die houdt van hard rijden….. Ik had mijn grote mond moeten houden, want hoe mis kon ik het hebben……
Voor ik het wist was ik twee omleidingen verder, oftewel had ik een dubbele bypass hartoperatie achter de rug: en dat was in het kort mijn vakantie voor deze zomer. Een die ik ook zeker aan niemand zal adviseren. Maar zonder het risico er te luchtig over te zijn, het was totaal niet grappig. Ik moest de afgelopen periode dan ook af en toe wel een traantje weg pinken vanwege alle liefde en medeleven die ik kreeg vanuit mijn omgeving. Ik ben misschien dan wel een grote stoere kerel, althans dat denk ik, maar dat doet je wel wat.
Nu de realiteit weer intreedt, en er weer een beetje kleur op mijn wangen komt, ontstond ook de vraag of door deze ingreep mijn politieke beeld veranderd zou kunnen zijn.
Nee: geen rigoureuze nieuwe inzichten. Wat ik wel intens heb ervaren was de intrinsieke motivatie van zorgpersoneel om er voor je te zijn, en je leven wat aangenamer maken, maar ook om streng te zijn en te zorgen dat je niet als een zielig hoopje mens op een kamer blijft liggen.
En dat had niks met geld te maken, althans dat heeft het wel, maar probleem is dat dit onbetaalbaar is. Dus mijd ik de politieke discussie en kan ik alleen maar opstaan en applaudisseren voor de zorg. Laten we vooral wat gezonder proberen te leven om zo hopelijk geen gebruik van ze te hoeven maken. Dat zou pas echt helpen. Al weet ik natuurlijk ook dat je je gezondheid nooit 100% zelf in de hand hebt. Was het maar zo!
Ik hoefde ook even geen mening te hebben over de wolf, is hij er nog? Voor even had ik een excuus om er even niks van te vinden, dat is soms ook wel eens fijn.
Wat het leven gaat brengen na deze (levensingrijpende) gebeurtenis: geen idee. Er zijn geen euforisch plannen ontstaan om een nieuw pad op te gaan noch heb ik een fenomenale ingeving gekregen om de wereld te veranderen. Ik hou het maar dicht bij mezelf en de mensen die ik liefheb, om die vooral lief te blijven hebben en ervan te genieten. En elke dag blij zijn dat je er (nog) bent.
0 reacties