COLUMN
3 oktober 2024 om 08:08
Van eerdere columns weet u inmiddels dat ik groot liefhebber ben van klassieke muziek. Niet alleen om het te luisteren, maar ook om het te spelen. Net als onze dochters en mijn man. De afgelopen tijd was er echter weinig ruimte voor musiceren, want mijn man was met zijn zus en het strijkorkest Amsterdam Sinfonietta, maar liefst twee weken op tournee door Zuid-Amerika. Op de lessenaars stond het o zo bekende werk van Vivaldi: de vier jaargetijden. Het was thuis passen en meten, maar wij hebben het prima gered met z’n drieën.
Gelukkig zijn wij weer compleet, is het gewone leven weer hervat en was er tijd voor mijn jaarlijkse inzending voor de Klassieke Top 400. Vaste prik zijn de werken die al jaren met mij meereizen en waar ik bijzondere herinneringen aan heb. De bruiloftscanate van Bach die integraal werd uitgevoerd tijdens ons huwelijk, het strijkkwartet van Dvorak waar wij zowaar de finale van een concours mee haalden en nog veel meer.
Ook dit jaar extra aandacht voor werken over vrede. Al die oorlogen, al dat geweld, al die ellende, de hartverscheurende beelden. En de uitzichtloosheid, de kommer en kwel, het onrecht voor die miljoenen mensen onder erbarmelijke omstandigheden. Waar hoop vervlogen is en niet voor hen lijkt weggelegd en te moeten vluchten.
Zo mocht ik afgelopen week nieuwe Nederlanders uit Rusland verwelkomen. Zo trots als een pauw en wapperend met de Nederlandse vlag mochten zij na het afleggen van de verklaring van verbondenheid als Nederlandse staatsburgers het gemeentehuis verlaten. Gesteund door diverse Woudenbergers die tot mijn vreugde ook aanwezig waren bij de ceremonie.
En als afsluiter van deze week mocht ik aanwezig zijn bij het 35-jarig jubileum van het AZC in Leersum waar 625 vluchtelingen worden opgevangen. Bijzonder om te zien hoe de verbondenheid met inwoners van de gemeente Utrechtse Heuvelrug is. Het hoogtepunt was voor mij toch wel het koor dat bestaat uit vluchtelingen en inwoners van de gemeente. Samen zingen overstijgt taalbarrières, laat emoties toe en is universeel.
Het deed mij denken aan de drie woorden Dona nobis pacem – Geef ons vrede. Drie woorden die zo dikwijls in een lied zijn verwerkt. En voor mijn jaarlijkse inzending koos ik voor de serene uitvoering van Vox Feminae uit IJsland. Als iedereen dit lied zou zingen, zou er dan eindelijk vrede zijn?
Magda Jansen, burgemeester van Woudenberg
0 reacties